Greek CosmosΜήνυμα 1ο
Λίγες λέξεις, πολύ νόημα…
5/2/2012, 23:51
Λίγες λέξεις, πολύ νόημα…
Σε μια άλλη Ελλάδα, με λιγότερη υποκρισία, η απονομή του Μεγάλου Βραβείου Γραμμάτων στον Ντίνο Χριστιανόπουλο θα αποτελούσε μια νίκη του ελεύθερου πνεύματος. Ένας μικρός φόρος τιμής στον ποιητή που αποτέλεσε για χρόνια το αδέσποτο σκυλί στη σαλονοτραπεζαρία του ελληνικού καθωσπρεπισμού, μια αναγνώριση στον καλλιτέχνη που πορεύτηκε δίχως ποτέ να στρογγυλέψει τις λέξεις του. Δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Και έσπευσε να το ξεκαθαρίσει καλύτερα ο ίδιος, τη ίδια στιγμή που ενημερώθηκε για την επικείμενη βράβευσή του. ««Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους…», ήταν τα λόγια του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων λίγο προτού παραπέμψει τους ευκαιριακούς «τιμητές» του σε ένα παλιότερο κείμενό του που δημοσίευσε το 1979 στο περιοδικό «Διαγώνιος». Είχε τίτλο «Εναντίον» και έλεγε πολλά σε τόσο λίγες λέξεις…
«Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου – και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας…
Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες – όλες το ίδιο σκατό…
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο, φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα»…
ΠΗΓΗ
Σε μια άλλη Ελλάδα, με λιγότερη υποκρισία, η απονομή του Μεγάλου Βραβείου Γραμμάτων στον Ντίνο Χριστιανόπουλο θα αποτελούσε μια νίκη του ελεύθερου πνεύματος. Ένας μικρός φόρος τιμής στον ποιητή που αποτέλεσε για χρόνια το αδέσποτο σκυλί στη σαλονοτραπεζαρία του ελληνικού καθωσπρεπισμού, μια αναγνώριση στον καλλιτέχνη που πορεύτηκε δίχως ποτέ να στρογγυλέψει τις λέξεις του. Δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Και έσπευσε να το ξεκαθαρίσει καλύτερα ο ίδιος, τη ίδια στιγμή που ενημερώθηκε για την επικείμενη βράβευσή του. ««Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους…», ήταν τα λόγια του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων λίγο προτού παραπέμψει τους ευκαιριακούς «τιμητές» του σε ένα παλιότερο κείμενό του που δημοσίευσε το 1979 στο περιοδικό «Διαγώνιος». Είχε τίτλο «Εναντίον» και έλεγε πολλά σε τόσο λίγες λέξεις…
«Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου – και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας…
Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες – όλες το ίδιο σκατό…
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο, φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα»…
ΠΗΓΗ
