Η περίπτωση του Michael ας γίνει για όλους μας παράδειγμα και να προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.

«Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για το αδύνατο...» Το τραγούδι αυτό ταιριάζει πολύ στην περίπτωση του φίλου μας Michael, ένα πολύ συμπαθητικό και ευχάριστο άτομο. Ο 30χρονος Michael ξεκίνησε από τη χώρα του την Ολλανδία, πριν από 1,5 χρόνο! Ναι, καλά διαβάσατε. Πριν από 1,5 χρόνο. Και γιατί άργησε τόσο πολύ; Γιατί έκανε όλο αυτό το ταξίδι με... ποδήλατο!

Ο Michael το βράδυ του Σαββάτου έφτασε στην Αλεξανδρούπολη όπου τον συναντήσαμε, τον γνωρίσαμε και μας μίλησε για το ταξίδι του! Και μη νομίζετε ότι το ταξίδι του θα σταματήσει εδώ. Σε λίγο θα αναχωρήσει και θα πάει στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί, μέσω Ιράν και Πακιστάν θα κατευθυνθεί για τον τελικό προορισμό του, την Κίνα.

Με λίγα βασικά πράγματα στις αποσκευές του και παρέα με το αγαπημένο του ποδήλατο ξεκίνησε για ένα ταξίδι - περιπέτεια, κάτι που ελάχιστοι στον κόσμο θα επιχειρούσαν. Για σκεφτείτε λίγο τη διαδρομή Ολλανδία - Ελλάδα με ποδήλατο: κούραση, ταλαιπωρία, δύσκολες καιρικές συνθήκες, μοναξιά, διάφορες χώρες, έξοδα... Κι όμως, όταν μιλάει για το ταξίδι αυτό, τα μάτια του λάμπουν από ευτυχία και ένα χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπό του.

Δούλεψε σκληρά και έκανε αποταμίευση για πολλά χρόνια, ώστε να έχει την οικονομική ευχέρεια να ταξιδέψει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Πρόσεξε να έχει καλή σωματική κατάσταση, για να αντέξει την ποδηλασία, και αποχαιρέτησε τους δικούς του, για να ζήσει το όνειρό του. Η οικογένειά του του λείπει πολύ.

Όπως ο ίδιος μας εκμυστηρεύτηκε, έχασε πολλές σημαντικές στιγμές τους, αλλά τίποτα δεν είναι αρκετό να τον σταματήσει από αυτό που ξεκίνησε. Τα μέρη που βλέπει, οι άνθρωποι που γνωρίζει τον αποζημιώνουν για όλα αυτά που χάνει. Όταν κουράζεται από το πολύωρο πεντάλ, οι φυσικές ομορφιές τον τονώνουν. Όταν νιώθει μοναξιά, σκέφτεται τις ιστορίες που θα έχει να αφηγείται αργότερα στους δικούς του και αναθαρρεί. Σε όλη τη διαδρομή ο πιο πιστός του σύντροφος είναι το αγαπημένο του ποδήλατο.

Σ’ αυτό το σημείο της συζήτησής μας μου έρχονται στο νου οι στίχοι του γνωστού ποιήματος του Καβάφη: «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος». Του αρέσει πολύ ο Καβάφης, τον έχει μελετήσει, και γνωρίζει πολύ καλά το συγκεκριμένο ποίημα αφού και ο ίδιος ασχολείται με την ποίηση.

Έρχεται η ώρα να φύγει. Τον κοιτάζω που απομακρύνεται παρέα με το ποδήλατό του. Νιώθω θαυμασμό για το εγχείρημά του και ενδόμυχα τον ζηλεύω λιγάκι γιατί βρήκε την «Ιθάκη» του και προσπαθεί να τη φτάσει, χωρίς να τον λυγίζουν οι «Λαιστρυγόνες», οι «Κύκλωπες», ο «Ποσειδώνας», οι δυσκολίες δηλαδή και τα εμπόδια που συναντά στην πορεία.

Είναι τυχερός που κάνει αυτό που θέλει. Πόσοι από εμάς άραγε έχουμε το κουράγιο να αψηφήσουμε τα δήθεν, τα πρέπει, τα μη, την άνεση, το βόλεμα, και να κυνηγήσουμε το όνειρό μας; Πόσοι από εμάς δεν λυγίζουμε από τις αντιξοότητες και δεν αφήνουμε στη μέση την «Ιθάκη» μας;

Η περίπτωση του Michael ας γίνει για όλους μας παράδειγμα και να προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Καλή συνέχεια Michael!!!

Κική Ν.


e-evros