Κάθε τραγούδι κρύβει μια μικρή ιστορία από πίσω του. Μερικές από αυτές είναι γνωστές, άλλες παρεξηγημένες και άλλες παντελώς άγνωστες.
Αλήθεια, δεν υπάρχουν φορές που ακούς ένα τραγούδι και δεν καταλαβαίνεις τους στίχους; Η ιστορία πίσω από τα τραγούδια είναι ίσως το πιο αφανές κομμάτι του τραγουδιού. Ειμαι περίεργη να μάθω μερικές από αυτές τις ιστορίες, ειπα θα ψαξω για να τις μοιραστώ με όποιον άλλο έχει τα ίδια κουσούρια με μένα.   Ξεκινάω εγώ αλλά επειδή τα τραγούδια είναι χιλιάδες θέλω και βοήθεια   

σύμφωνα με μη επιβεβαιωμένες φήμες...το τραγούδι ημερολογιο του Χρήστου θηβαίου...
εχει την εξής ιστορία...:Ο Χρήστος Θηβαίος ερωτεύτηκε πολύ μια γυναίκα η οποία ήταν αρκετά χρόνια πιο μικρή του. Την παρακαλούσε να βγουν μαζί μια νύχτα σε εστιατόριο, μα αυτή δεν ήθελε. Μετά από αρκετό καιρό, αυτή δέχτηκε επιτέλους. Εκείνος πήγε στο εστιατόριο και την περίμενε. Η κοπέλα πήγαινε να τον συναντήσει,αλλά της συνέβη ένα δυστύχημα στο δρόμο με το αυτοκίνητο και πέθανε...Έτσι έγραψε ο Θηβαίος αυτούς τους στοίχους, μέσα από πυρετό και δάκρυα . . .



Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλη
ν' αφήσεις μια ανάσα στη ζωή μου

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει καπνό και πυρετό
Στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
Φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί σαν αλμυρό
Τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ για να βρεθώ
Απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται στην αγχόνη τ' ουρανού
Κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου τα λόγια μου πετάει
Πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ σαν αλμυρό
Νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του στην ανεμόσκαλα εκεί
Με περιμένει για να μου λιμάρει το σκοινί

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν τα φώτα κάποιας γης
Τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου
που λεν είν' οι κορφές του παραδείσου

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια δεν υπάρχει αυτή η στεριά
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε
γι' αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου

Και μπροστά απ' τους κολασμένους περνάω εγώ σα μια σκιά
Που σεργιανάει στον ¶δη τη δικιά σου μυρωδιά
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας αγάπη μου μικρή
Να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί ...

“Where The Streets Have No Name” των U2

Ο θρύλος έλεγε πως μιλούσε για την Αιθιοπία, η μόνη χώρα στον κόσμο που οι δρόμοι της, όντως δεν έχουν ονόματα. Ίσως αυτή να υπήρξε η εύκολη ερμηνεία του κομματιού. Η πραγματική όμως είναι πως μιλάει για το Μπελφαστ. Πόλη όπου αναλόγως του δρόμου στον οποίο διαμένεις, χωρίζεσαι σε πλούσιο και φτωχό, προτεστάντη και καθολικό. Ο Bono όντας βαθιά πολιτικοποιημένος, όπως και η υπόλοιπη μπάντα, εξέφρασε τη διαμαρτυρία του μέσα από το κομμάτι αυτό.



I want to run
I want to hide
I want to tear down the walls
That hold me inside
I want to reach out
And touch the flame
Where the streets have no name

I want to feel, sunlight on my face
See that dust cloud disappear without a trace
I want to take shelter from the poison rain
Where the streets have no name

Where the streets have no name
Where the streets have no name
Were still building
Then burning down love, burning down love
And when I go there
I go there with you...
(Its all I can do)

The cities a flood
And our love turns to rust
Were beaten and blown by the wind
Trampled into dust
Ill show you a place
High on the desert plain
Where the streets have no name

Where the streets have no name
Where the streets have no name
Still building
Then burning down love
Burning down love
And when I go there
I go there with you
(Its all I can do)

Μόχα - Παύλος Παυλίδης

Το τραγούδι αυτό περιλαμβάνεται στο δίσκο “Αφού λοιπόν ξεχάστηκα εδώ πέρα”. Ο δίσκος αυτός πέρα από όλα τα εκπληκτικά τραγούδια που είχε, είχε και το “Μόχα”.Εξαιρετικό.

Σε μία συνέντευξή το Μάιο του 2004 ο Παύλος Παυλίδης είχε πει: Είναι παράξενη ιστορία. Το κομμάτι αυτό γράφτηκε καθ’ οδόν, σ’ ένα ταξίδι στην άγονη γραμμή. Είχα γράψει το πρώτο κουπλέ και έτσι όπως καθόμουν στην καμπίνα σκέφτηκα ότι ήταν η πρώτη φορά που μιλάω για έναν ήρωα, που θα ήθελα να έχει όνομα. Κι ενώ το ποίημα μιλάει για ένα φανταστικό πρόσωπο, το οποίο υποτίθεται ότι είναι ναύτης, ακριβώς μπροστά μου είχα ένα βιβλίο με τον τίτλο «Μόχα ο Τρελός, Μόχα ο Σοφός». Εγώ δεν ήξερα καν για ποιο πράγμα μιλάει αυτό το βιβλίο και συνέχισα, τέλος πάντων, με αυτή τη φράση τα στιχάκια που έγραφα και έφτασα και στο τέλος του κομματιού. Μετά άνοιξα το βιβλίο και διαπίστωσα ότι ο Μόχα ήταν ένας τύπος που είχε πεθάνει από τα βασανιστήρια σε μια φυλακή κάποιας αφρικάνικης χούντας – νομίζω στη Νιγηρία, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Φαντάζομαι ότι είναι το υποκοριστικό του Μοχάμετ. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, καταδικάστηκε επειδή κάθε φορά που είχε κάτι σημαντικό στο μυαλό του έβγαινε στο δρόμο και το φώναζε – εξ ου και ο τίτλος – παρατσούκλι του βιβλίου «Μόχα ο Τρελός, Μόχα ο Σοφός».

Από το αεροπλάνο
Κώστα Χατζή – Σώτιας Τσώτου
Ερμηνεία: Κώστας Χατζής, 1972


Το έξοχο τραγούδι «Από το αεροπλάνο», σε μουσική του Κώστα Χατζή και στίχους της Σώτιας Τσώτου, είναι γραμμένο με αφορμή το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 και τα όσα έζησε η εξαίρετη στιχουργός στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Η Σώτια Τσώτου ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 60 μια νεαρή ανερχόμενη δημοσιογράφος, που έκανε πολιτικό ρεπορτάζ για την εφημερίδα Ελευθερία. Η Εφημερίδα διέκοψε την κυκλοφορία της την 21η Απριλίου του 1967, την ίδια μέρα που έλαβε χώρα το στρατιωτικό πραξικόπημα. Η Σώτια Τσώτου με το κλείσιμο της εφημερίδας έμεινε άνεργη και σκέφτηκε να αναζητήσει δουλειά στη Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα στο συγκρότημα Βελλίδη, που εξέδιδε τις εφημερίδες Μακεδονία και Θεσσαλονίκη. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Ελληνικού αντίκρισε έκπληκτη τη χούντα σε όλο της το μεγαλείο: στρατός, άρματα μάχης και μια πληθώρα ανθρώπων που ήλεγχαν εξονυχιστικά όλους όσους έφταναν εκεί για να ταξιδέψουν ή όσους επέστρεφαν. Η Σώτια Τσώτου τη στιγμή που έπαιρνε το δελτίο επιβιβάσεως συνελήφθη, υποβλήθηκε σε εξονυχιστικό έλεγχο και αυστηρότατη ανάκριση που κράτησε ώρες ολόκληρες. Φυσικά έχασε το αεροπλάνο.

Αφού τελείωσε το μαρτύριο της και δεν βρέθηκαν εις βάρος της ενοχοποιητικά στοιχεία, αφέθηκε ελεύθερη. Έπειτα από τόσες ώρες στο ανακριτικό γραφείο του αεροδρομίου, ταλαιπωρημένη, αηδιασμένη και φοβισμένη, επιβιβάστηκε στο επόμενο αεροπλάνο για την Θεσσαλονίκη. Όταν απογειώθηκε, κοίταξε από ψηλά και είδε πως είχαν καταντήσει την Ελλάδα του Ρίτσου, του Σεφέρη και του Ελύτη οι συνταγματάρχες. «Κοίταξε πως φαντάζουν από εδώ ψηλά» σκέφτηκε. «Μυρμήγκια. Μοιάζουν μυρμήγκια οι άνθρωποι». Και πράγματι, μυρμήγκια έμοιαζαν οι συνταγματάρχες και το καθεστώς τους από ψηλά.

Πριν ακόμα σβήσει η επιγραφή του αεροπλάνου «προσδεθείτε», εκείνη έλυσε την ζώνη ασφαλείας και αισθάνθηκε να της φεύγει ένα βάρος, μαζί και ο φόβος που είχε νιώσει στα χέρια τους. Ένιωσε ελεύθερη και συγχρόνως θυμωμένη με όλα αυτά που είχε ζήσει και αντικρίσει στο αεροδρόμιο. Εκείνη τη στιγμή έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό της, ότι το πρώτο της ρεπορτάζ όταν θα ξανάβρισκε δουλειά, θα ήταν σχετικό με αυτά, αλλά και με τα συναισθήματα των ανθρώπων που βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Από το αεροπλάνο. Τελικά φτάνοντας στην Θεσσαλονίκη δεν βρήκε δουλειά στο συγκρότημα Βελλίδη. Ήταν γραφτό να μην συνεχίσει την καριέρα της ως δημοσιογράφος. Έτσι, εκείνο το ρεπορτάζ που ετοίμαζε για τη στήλη κάποιας εφημερίδας έγινε ευτυχώς στίχος, αφού η Σώτια Τσώτου ασχολήθηκε από τότε με την ποίηση και το τραγούδι.



Πολύ με πίκρανε η ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα,
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι,
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει με ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στην στιγμή θα τους ξεχάσεις

Αγαπημένη μου μη κλαις
πάμε μαζί ψηλά αν θες
να δεις την γη από την σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Και ότι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις

Sunday Bloody Sunday – U2

Στις 30 Ιανουαρίου του 1972 οι Ιρλανδοί έζησαν τη δεύτερη «Ματωμένη Κυριακή», μισό αιώνα μετά την πρώτη (το Νοέμβριο του 1920 στο Δουβλίνο), όταν Βρετανοί στρατιώτες πυροβόλησαν ψυχρά εναντίον άοπλων πολιτών που διαδήλωναν στο Derry υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων, σκοτώνοντας 14 από αυτούς. Το γεγονός προκάλεσε ένα πρωτοφανές κύμα βίας σε ολόκληρη την Ιρλανδία και σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία του πολύπαθου νησιού.

Μια δεκαετία αργότερα και ενώ ο Bono περνούσε στη Τζαμάικα το μήνα του μέλιτος, ο Edge έγραψε τους στίχους και το βασικό riff ενός τραγουδιού, το οποίο σήμανε την αλλαγή πορείας των U2. Το πέρασμα από τις κέλτικες μπαλάντες σε αυθεντικά post – punk φόρμες ήταν πλέον πραγματικότητα και το κυρίαρχο θέμα ήταν ο τρόμος όσων παρατηρούσαν τα όσα συνέβαιναν στη διάρκεια των ταραχών της Ιρλανδίας, με επίκεντρο τα γεγονότα στο Derry. Ο ρυθμός στα τύμπανα παραπέμπει στους Βρετανούς, ενώ η κιθάρα στην οργή των αμάχων. Οι στίχοι πλαισιώνουν ταιριαστά τη μουσική και το «Sunday Bloody Sunday», ένα από τα κορυφαία πολιτικά τραγούδια του ροκ, ήταν το κυρίαρχο όπλο του LP «War».