Μια ιστορία αγάπης που η εξέλιξή της ήταν κρυμμένη πίσω από χίλιες αναποδιές. Όταν εγώ, η Ηλέκτρα, η Φανή και η Μελίτα (οι κολλητές μου) ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για την Κέρκυρα, σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα χάσουμε το πλοίο, τις βαλίτσες μας και ότι θα γινόταν λάθος με τη κράτηση του ξενοδοχείου και θα μέναμε ΚΑΙ άστεγες το πρώτο βράδυ στο νησί.


Μετά από 2 ώρες αναζήτηση ξενοδοχείου και άπειρα νεύρα, βρέθηκε ευτυχώς δωμάτιο της κακιάς ώρας, αλλά ήταν και η μόνη επιλογή οπότε πήγαμε. Κάτω από την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα βγήκε η απόφαση να μείνουμε μέσα το βράδυ μέχρι που η Μελίτα έβγαλε από τη βαλίτσα της ένα μπουκάλι βότκα και κατευθείαν 4 χαμόγελα σχηματίστηκαν στα πρόσωπά μας. 45 λεπτά αργότερα ήμασταν έτοιμες για έξω σαν να μην είχε συμβεί τίποτα από τα προηγούμενα. Κάνοντας την πρώτη μας βόλτα στο νησί, η οποία συνοδευόταν από τραγούδι και οχταράκια, πάνω σε ένα παραπάτημα προσγειώθηκα στα πόδια ενός αγνώστου. Αφού άλλαξα πολλά χρώματα και παράβλεψα τα γέλια της Φανής και της Μελίτας, βρήκα τη δύναμη σηκώθηκα και έφυγα, χωρίς να γυρίσω καν να δω το πρόσωπο του άτυχου και άγνωστου περαστικού. Η βραδιά κύλησε και τελείωσε με βόλτα στην πόλη και η επόμενη μέρα έφερε έναν μεγάλο πονοκέφαλο και γέλια για το άχαρο «πέσιμο» μου.

Μετά τις βουτιές στη Μυρτιώτισσα και τα κοκτέιλ στην παραλία, ήρθε και πάλι η ώρα της βραδινής εξόδου. Επισκεφτήκαμε τα 2 γνωστά μπαράκια του νησιού και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Μόνο που την ώρα που βγαίναμε από το μπαράκι ένιωσα χτυπήματα στην πλάτη από τις φίλες μου, οι οποίες μουρμούριζαν και έδειχναν προς έναν τύπο που έμπαινε στο μαγαζί και δεν μπορούσε να σταματήσει να με κοιτάζει. Όταν βγήκα από το μαγαζί έντρομη έμαθα πως ο τύπος ήταν ο ίδιος με τον χτεσινό άγνωστο περαστικό. Και πάλι με γέλια και κουτσομπολιό και άπειρα πιθανά σενάρια για τη κατάληξη του ειδυλλίου έκλεισε και αυτή η βραδιά.

Την επόμενη νύχτα το ειδύλλιο έμελλε να εξελιχθεί. Επιλέχθηκε πάλι το ίδιο μπαράκι και ενώ τα κορίτσια χόρευαν δεν περίμεναν ότι κανένα από τα πιθανά σενάρια δεν θα μπορούσε να είναι τόσο τέλειο όσο το πραγματικό. Γυρνώντας από το μπαρ από όπου η Φανή πήγε να πάρει ποτά ενθουσιασμένη μου ανακοινώνει ότι ο άγνωστος περαστικός είναι και αυτός στο μαγαζί. Έψαξα λίγο με το βλέμμα μου τον χώρο αλλά δεν τον εντόπισα πουθενά. Με βρήκε όμως αυτός. Με πήρε από το χέρι και δίχως να πούμε κουβέντα βγήκαμε από το μαγαζί και κατευθυνθήκαμε στην διπλανή παραλία. Αφού προσπεράσαμε με γέλια τους μεθυσμένους τουρίστες και τα δύο ωρών ζευγαράκια με οδήγησε στην ακροθαλασσιά. Μαγεμένη από το μυστηριώδη άγνωστο ντρεπόμουν και δεν είχα αρθρώσει ούτε μια κουβέντα ενώ αυτός δεν μπορούσε να σταματήσει να με κοιτάζει. Μετά από κάποια λεπτά αμηχανίας, βρήκα τη δύναμη και τον ρώτησα το όνομά του κι έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα από αυτές που δεν έχουν αρχή και τέλος, ώσπου μας πήρε το πρωί χωρίς καν να το καταλάβουμε. Μετά την ανατολή, σε μια αναζήτηση του κινητού μου, βρήκα στο κινητό μου 400 κλήσεις από τις φίλες μου, τις οποίες και είχα ξεχάσει να ειδοποιήσω φεύγοντας από το μαγαζί. Και τότε ήταν που ο Ορέστης αποφάσισε να με γυρίσει στις αγχωμένες και σε έξαλλη κατάσταση φίλες μου. Αναρωτιόμουν πως θα καταλήξει η όμορφη αυτή βραδιά. Ο δρόμος μας έφερε στο σημείο όπου δυο βράδια πριν είχα σωριαστεί πάνω του και τη στιγμή που πήγα να σηκώσω το βλέμμα μου να ζητήσω συγνώμη για το ατυχές συμβάν ο Ορέστης πιάνοντας με τρυφερά από το χέρι, με τράβηξε προς το μέρος του και με φίλησε.

Δεν μπορούσα να πατήσω τα πόδια μου στη γη, πετούσα από τη χαρά μου όλη την επόμενη μέρα και ανυπομονούσα να έρθει το βράδυ να ξαναδώ τον Ορέστη καθώς ήταν και το τελευταίο μου βράδυ στο νησί. Το απόγευμα έλαβα ένα μήνυμα που έγραφε «θα μπορούσα να σε κλέψω για λίγες ώρες απόψε; Ξέρω κάτι που πρέπει να δεις.» εννοείται η απάντηση ήταν ναι και το ραντεβού δόθηκε στην πλατεία Σπινιάδα όπου είχε συναυλία η Φιλαρμονική του νησιού. Τον κοιτούσα άφωνη και πιο ερωτευμένη από ποτέ στη ζωή μου. Δεν πίστευα ότι γνώρισα τον πιο μυστηριώδη και ρομαντικό άντρα τυχαία, επειδή έπεσα πάνω του ένα βράδυ. Το βράδυ κυλούσε τόσο ευχάριστα εκτός από το ότι και οι 2 αποφεύγαμε να ρωτήσουμε ο ένας τον άλλον από αύριο τι θα γίνει, από ποιο μέρος είναι ο καθένας μας και πως πότε και αν θα ξαναβρισκόμασταν ποτέ. Πήρα εγώ την πρωτοβουλία να ρωτήσω με τρεμάμενη φωνή μετά το τέλος της συναυλίας όταν πήγαμε για παγωτό στην παλιά πόλη. Όταν άκουσα ότι είναι κερκυραίος δεν ξαφνιάστηκα, δεν περίμενα και κάτι καλύτερο από την τύχη μου τη μαύρη!! Ήταν ολοφάνερο πόσο στεναχωρημένη ήμουν όλο το υπόλοιπο βράδυ. Περάσαμε την τελευταία μας νύχτα αγκαλιά και την επόμενη μέρα που προσφέρθηκε να με πάει στο λιμάνι, μου ψιθύρισε στο αυτί «χάρηκα πάρα πολύ που σε γνώρισα και θα’ρθω να σε βρω σε δύο βδομάδες στη Θεσσαλονίκη». Ήθελα να πηδήξω από τη χαρά μου, αλλά συγκρατήθηκα και τον ρώτησα απλά αν θα έρθει μόνο για να με δει. Και μου απάντησε «με ρώτησες από πού είμαι, και όχι από πού σπουδάζω». Τον αγκάλιασα σφιχτά με όλη μου την δύναμη.

Έτσι και έγινε.. Βρεθήκαμε ξανά στη Θεσσαλονίκη λίγες μέρες μετά και περάσαμε μαζί τα επόμενα 4 χρόνια μέχρι και σήμερα. Και εφόσον έκανε την πρώτη κίνηση και ήρθαμε σε επαφή, πιστεύω ότι του χρωστάω την πρόταση γάμου….