Το Κομματι που μας λειπει!!!!

whiteangel

Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο

Το Κομματι που μας λειπει!!!! Tokommatipouleipei

Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε "μαγικά".

Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε», να ζούμε. Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας... αλλάζεις! Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε. Και μετά τι... Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά. Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:

"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;"
"Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".
"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;" ρώτησε το Μεγάλο Ο.
"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!"
"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο...
"Αλλάζουν";

Σιωπή, Περισυλλογή, Απόπειρα, Προσπάθεια, Κίνηση, Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι... η μεταμόρφωση, η ζωή.

"Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο, όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει. Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος. Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες. Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!

ΠΗΓΗ: http://paidikavivlia.blogspot.com/

Το Κομματι που μας λειπει!!!! Gwyn

efhkal

απο μικρη ακουγα μια παρομοια φραση....οτι καθε ανθρωπος ειναι μισο πορτοκαλι και ψαχνει το αλλο του μισο που ταυτιζεται μαζι του και εφαρμοζει ωστε να γινει ολοκληρο.....ρομαντικο ιδανικο αλλα δεν πιστεψα ποτε σε αυτο.....και αυτο γιατι απο τοτε που καταλαβα τον εαυτο μου πιστευα οτι την αρμονια την βρισκει κανεις οταν ειναι απο μονος του ολοκληρωμενος "αυτοφωτος" ....καθε αλλο το ονομαζω πατεριτσα....πολυ ωραιο βιβλιο...

whiteangel

ειναι πολυ δυσκολο να ειναι καποιος απο μονος του ολοκληρωμενος

Η προσωπικότητα απελευθερώνεται, γιατρεύεται, μεταμορφώνεται και
γίνεται ατομική-ολοκληρωμνη με την πιο πλήρη έννοια της λέξης, χωρίς να γίνει,ομως ποτε
ατομικιστική!

Το να είσαι ακέραιος-ολοκληρωμενος σημαίνει να συμφιλιωθείς με τις πλευρές της
προσωπικότητας, που δεν έχουν συμπεριληφθεί σ’ αυτήν. Οι πλευρές αυτές,
συχνά, αλλά όχι πάντοτε, είναι κατώτερες, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δε
ζουν στο ύψος των δυνατοτήτων, που υπάρχουν έμφυτες μέσα τους. Όταν
αναζητάει κανείς την ολοκλήρωση δε μπορεί να αναπτύξει τη νόησή του με
αντίτιμο την απώθηση του ασυνείδητου όπου, αντίθετα, μπορεί να ζήσει σε μια
κατάσταση λίγο πολύ ασυνείδητη.
«Το συνειδητό και το ασυνείδητο δεν σχηματίζουν ένα όλο όταν το ένα
καταπιέζεται ή βλάπτεται από το άλλο. Αν πρέπει να αντιπαλέψουν, ας αγωνιστούν,
τουλάχιστον, δίκαια με ίσα δικαιώματα. Και τα δύο είναι πλευρές της ζωής. Το
συνειδητό θα πρέπει να υπερασπίσει τη λογική του και να προστατέψει τον εαυτό
του· και η χαοτική ζωή του ασυνείδητου θα πρέπει να έχει κι αυτή την ευκαιρία να
εκφραστεί – όσο το αντέχουμε. Αυτό σημαίνει ανοιχτή πάλη, αλλά και ανοιχτή
συνεργασία. Έτσι θάπρεπε φυσικά να είναι η ανθρώπινη ζωή. Είναι το παλιό
παιχνίδι της σφύρας και του άκμονα: ανάμεσά τους το σίδερο δουλεύεται και
γίνεται ένα αδιάσπαστο σύνολο, ένα «άτομο».

«το σωστό είναι στην επιλογή, όχι στην επιτυχία».

Το Κομματι που μας λειπει!!!! Light