Εάν αγαπάτε τη μυρωδιά της βροχής, σίγουρα δεν είστε οι μόνοι. Έχετε όμως αναρωτηθεί ποτέ τι είναι αυτό που μας κάνει να μας αρέσει; Πολλοί επιστήμονες θεωρούν πως είναι ένα χαρακτηριστικό που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, που επικαλούνταν το βροχερό καιρό για την επιβίωσή τους.

Όμως εκτός από τους ψυχολογικούς λόγους, υπάρχουν πολλά αρώματα που σχετίζονται με την βροχόπτωση και οι άνθρωποι θεωρούν ευχάριστα. Μία από αυτές τις οσμές ονομάζεται "Petrichor" και κάνει την εμφάνισή της συνήθως όταν έχουμε βροχή μετά από παρατεταμένη ξηρασία. Ο όρος επινοήθηκε το 1964 από δύο Αυστραλούς επιστήμονες και προέρχεται από ένα ζεύγος χημικών αντιδράσεων. Η λέξη petrichor αποτελείται από την ελληνική λέξη "πέτρα" και το ichor που σημαίνει το αίμα των θεών της ελληνικής μυθολογίας.
Η πρώτη αντίδραση έχει να κάνει με την έκκριση ελαίων από πολλά φυτά κατά τη διάρκεια των ξηρών περιόδων, που στη συνέχεια απελευθερώνονται στο αέρα όταν βρέχει. Η δεύτερη αντίδραση, που ευθύνεται για τη δημιουργία του Petrichor, εμφανίζεται όταν απελευθερώνονται ουσίες που παράγονται από τα βακτήρια του εδάφους και είναι γνωστά ως ακτινομύκητες. Αυτές οι αρωματικές ενώσεις, των φυτών και των βακτηρίων, συνδυάζονται και δημιουργούν το Pertichor όταν η βροχή ακουμπήσει το έδαφος.
Μία ακόμα μυρωδιά που σχετίζεται με τη βροχή είναι το όζον. Κατά τη διάρκεια μίας καταιγίδας, ένας κεραυνός μπορεί να χωρίσει τα μόρια οξυγόνου και αζώτου, που στη συνέχεια ανασχηματίζονται σε μονοξείδιο του αζώτου. Η ουσία αυτή αλληλεπιδρά με άλλες χημικές ουσίες στην ατμόσφαιρα και σχηματίζεται το όζον, το οποίο έχει μία έντονη μυρωδιά που θυμίζει αυτή του χλωρίου.
Έτσι ίσως να εξηγείται και η έκφραση "μυρίζω τη βροχή να πλησιάζει", αφού είναι πολύ πιθανόν ο αέρας να μεταφέρει το όζον από μία κοντινή καταιγίδα κάτω από τα σύννεφα και κατευθείαν στη μύτη του παρατηρητή.