Ήταν δώδεκα τα μεσάνυχτα! Ή μάλλον... μία! Ή μήπως πιο αργά; Ουφ!!! Δεν έχει σημασία... Άλλωστε ο χρόνος είναι κάτι τόσο υποκειμενικό, κάτι τόσο το ανθρώπινο! Ήμουν μόνος. Μόνος μέσα στις σκέψεις! Πλησιάζω το παράθυρο! Και τι να δω... Το βραδινό ουρανό ντυμένο με δισεκατομμύρια αστέρια! Και ένα φεγγάρι μαγευτικό! Κάθισα και χάζευα ώρα, προσπαθώντας, χωρίς σπουδαίο αποτέλεσμα, να δω τη Μεγάλη Άρκτο και να εντοπίσω τον Πολικό Αστέρα! Και ενώ τα μάτια μου χτένιζαν λαίμαργα τον έναστρο ουρανό, ο νους μου έτρεχε σε καθετί επίγειο, λες και στόχο είχε να με εγκλωβίσει στη "μάνα" γη...


Η συνέχεια στο : Πες το και έτσι 

ολοι εχουμε ενα αστερι.....ενα μοναδικο αστερι για τον καθενα μας αρκει να μπορεσουμε να το βρουμε....να του βρουμε μια θεση μεσα μας και να το τοποθετησουμε εκει......και μετα να δουμε μεσα μας να δουμε το φως του την λαμψη του και δεν θα την βλεπουμε μονο εμεις αλλα και οι αλλοι......